عجیب است زمانی ک یکی از افراد خانواده، یکی از همکاران یا حتا یک فرد غریبه مارا صدا می زند و می خواهد با ما حرف بزند.حتا اگر حرف هایش سودی به حال ما نداشته باشد کار های خود را رها میکنیم تا با او صحبت کنیم که نکند خدای نکرده از دست ما دلگیر شود
اما چه می شود هنگامی که خداوند یگانه با اشتیاق مارا به سوی خود میخواند تا با او حرف بزنیم و لطف خود را نثار ما نماید و گناهانمان ببخشاید ما به کار خود ادامه میدهیم و به این که ندای اسمانیش را لببیک نمیگوییم؟ چرا نماز را در اخرین اولویت کار های روز مره ی خود فرار میدهیم؟ چه سودی بالاتر از خوشنودی خداوند وجود دارد؟
حی علی الصلا: یعنی بشتاب برای نماز.ما همچنان به کار خود مشغولیم
حی علی الفلاح
: یعنی بشتاب برای رستگاری. همچنان به .....
حی علی خیر العمل : یعنی بشتاب برای بهترین کارها که
نماز است . و همچنان.....
قد قامت الصلا: یعنی بتحقیق نماز برپاشد.و.....
لا اله الا اللّه : یعنی کسی جز اللّه سزاوار پرستش نیست و.........
نماز را تا میتوانید اول وقت به پا دارید
